اعلام حریق

سیستم اعلام حریق چیست؟

به طور کلی سیستم های کشف و اعلام حریق یا به اختصار سیستم اعلام حریق، به مجموعه‌ای از تجهیزات الکترونیکی گفته می‌شود که وظیفه آشکارسازی حریق و محل یا زون حریق را در اماکن مختلف بر عهده دارد.

این سیستم، زمانی که آتش (حریق)، دود، حرارت و … بوجود می آید شروع به کار می کند و آژیر یا چراغ چشمک زن خطر را به کار می اندازد. بدین ترتیب به ساکنین محل هشدار می دهد تا بر این اساس مقدمات عملیات اطفاء و در شرایط بحرانی تخلیه افراد و ساکنین انجام پذیرد و همزمان با آن سناریوهای کنترلی نیز انجام شود.

انواع سیستم های اعلام حریق

به طور کلی سیستم های اعلام حریق به ۲ نوع  سیستم اعلام حریق متعارف Conventional  و سیستم اعلام حریق آدرس  پذیر Addressable  تقسیم می شود.

سیستم اعلام حریق کانونشنال یا متعارف

سیستم های متعارف از نوع قدیم ترین سیستم های اعلام حریق است که علی رغم تغییرات کیفی اندک، همچنان جهت تصرف هایی با شرایط خاص مورد استفاده قرار می گیرند . دراین سیستم چندین دتکتور و شستی که یک منطقه از ساختمان را پوشش می دهند در قالب یک مدار (زون) به هم پیوسته به تابلوی کنترل مرکزی متصل می شوند  .

به همین سبب هر مدار نماینده یک منطقه (زون) است. نحوه هم بندی تجهیزات کشف و آشکارسازی (تشخیص) نسبت به تابلوی کنترل مرکزی به صورت شاخه ای و یا به عبارت دیگر شعاعی است. هر تابلوی کنترل مرکزی متعارف می تواند ۱۶،۱۲،۸،۴،۲ و یا مدارهای بیشتری را پشتیبانی کند.

۴ حالت سیستم اعلام حریق متعارف

در شرایط عادی، دتکتورها (کاشف ها یا آشکارسازها) جریان بسیار کمی را از خود عبور می دهند (در حدود ۱۰۰ میکرو آمپر یا کمتر). اما در صورت بروز شرایط حریق و آشکار سازی، جریان عبوری از آنها بنا به نوع تابلوی کنترل مرکزی افزایش یافته و ممکن است تا ۵۰ میلی آمپر برسد.

با افزایش جریان، ممکن است اختلاف پتانسیل کاهش یابد. درحالی که در حالت اتصال کوتاه، اختلاف پتانسیل به صفر خواهد رسید که همین اختلاف، تابلوی کنترل مرکزی را قادر می سازد تا بین حالت هشدار (اعلام) و اتصال کوتاه تمایز قائل شود  .
بطور کلی و صرف نظر از مقدار مشخص جریان، می توان ۴ حالتی که سیستم اعلام حریق متعارف در آن قرار می گیرد را بشرح ذیل خلاصه نمود :

–     حالت عیب: جریان کم یا قطع جریان
–     حالت عادی: جریان در محدوده ای مشخص
–     حالت حریق: جریان زیاد
–     حالت اتصال کوتاه: جریان زیاد غیر عادی
در داخل شستی ها نیز یک مقاومتی ۴۷۰ اهمی با سوییچ سری شده است که مقدار جریان را به هنگام بروز حالت هشدار محدود می کند. این مقاومت امکان می دهد تا تابلوی کنترل مرکزی بتواند بین شرایط هشدار و اتصال کوتاه تمایز قائل شود.

برای تشخیص قطع شدگی یا مدار باز آژیرها نیز – که باید در هر سیستم حداقل دو مدار از آن ها وجود داشته باشد- باید از مقاومت مناسب انتهای خط استفاده شود.

اجزای سیستم اعلام حریق متعارف

در اغلب سیستم های متعارف، مدار هشدار دهنده دیداری و شنیداری (آژیر و چراغ چشمک زن)  از مدار کشف و تشخیص که مبنای تعیین مناطق هستند جداست. اما در گونه ای از سیستم های متعارف که به سیستم متعارف دو سیمه معروف است، می توان آژیرها/چراغ چشمک زن ها (استروب ها) را نیز در مسیر دتکتورها و شستی ها قرار داد که در این صورت، صرفه جویی قابل توجهی در مقدار لوله گذاری و سیم/کابل کشی به عمل خواهد آمد .

دتکتورهایی که در سیستم متعارف به کار گرفته می شوند دارای عملکردی رله گونه و دارای دو حالت عادی و هشدار هستند که حساسیت آن در کارخانه سازنده از پیش تنظیم شده است و نمی توان تغییری در آن به وجود آورد. در هر منطقه متعارف یا مدار انشعابی یک منطقه نباید بیش از ۴۰ آشکار ساز قرار گیرد (متناسب با جریان مصرفی هر دتکتور). که این موضوع بر اساس مشخصات شرکت های سازنده محصول می تواند تغییر کند.

بطور خلاصه سیستم اعلام حریق متعارف سیستمی است که درآن اجزای میدانی مانند دتکتورهای دود، حرارت، دود و حرارت (ترکیبی) و شستی های اعلام حریق به صورت آنالوگ همگی به طور موازی به یک زوج سیم متصل می‌شوند و در صورتی که هر یک از اجزای میدان از حالت نرمال به حالت آلارم تغییر کند، سیگنال جریان افزایش یافته و کنترل پنل مرکزی با توجه به این تغییر جریان و افزایش آن نسبت به حالت نرمال (Stand-By) به حالت آلارم تغییر وضعیت خواهد داد .

سیستم اعلام حریق آدرس پذیر

اصول کشف و تشخیص حریق در سیستم های آدرس پذیر مشابه سیستم های متعارف است، بجز اینکه در اینگونه از سیستم ها، هر یک از دتکتورها (دتکتورهای اتوماتیک) و یا شستی ها، دارای آدرس منحصر به فردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی (پنل مرکزی اعلام حریق) قادر به شناسایی و تعیین محل دقیق  هر یک از آن ها است.

مدار کشف در اینگونه از سیستم ها به صورت حلقه ای (لوپ) است که از تابلوی کنترل مرکزی آغاز و به همان تابلو ختم می شود و کلیه تجهیزات کشف و اعلام در همین مدارهای حلقوی جای می گیرند.

هر لوپ می تواند به تناسب تعداد تجهیزات و سطوح مورد حفاظت، یک یا چند منطقه (زون) را شامل شود و هر تابلوی کنترل مرکزی آدرس پذیر نیز می تواند یک یا چند حلقه را پشتیبانی کند.

دتکتورهای سیستم آدرس پذیر

دتکتورهای سیستم آدرس پذیر دارای قسمتی سوییچ گونه هستند که این سوییچ ها برای شناسایی آن ها توسط تابلوی کنترل مرکزی به کار می روند.

به نظر می رسد در سیستم آدرس پذیر، منطقه بندی اهمیت کمتری در مقایسه با Conventional دارد، زیرا شناسایی دتکتورها از طریق شناسه اختصاصی (آدرس) و لوپ آن ها امکان پذیر است، اما گستردن حلقه (لوپ) تشخیص بر بستر مناطق مختلف، می تواند به کشف محل وقوع، سرعت بیشتری دهد.

بنابراین در این گونه سیستم ها نیز اگرچه مناطق در قالب مدار مطرح نیستند، اما با توجه به همان معیارهای تعیین منطقه حریق، به صورت مجازی در نظر گرفته می شوند.

حداکثر مساحت فضاهایی که توسط یک حلقه می توانند حفاظت شوند، در صورت یکپارچه بودن فضا، ١۰هزار متر مربع است و بر این اساس، یک حلقه ۵ منطقه را پوشش می دهد. در سیستم های آدرس پذیر نیز همچون سیستم های متعارف باید حداقل دو مدار آژیر در نظر گرفته شود.

دتکتورهای آدرس پذیر نیز مانند دتکتورهای متعارف دارای حساسیت از پیش تعیین شده کارخانه ای و عملکردی رله گونه هستند، با این تفاوت که از مکانیزم خاصی برای آدرس دهی برخوردارند.

لازم به توضیح است که در دتکتورهای آدرس پذیر امکان تنظیم درجه حساسیت وجود دارد.

به طور معمول روند عملیاتی شدن فرمان اعلام حریق با فعال شدن دتکتورها به صورت اتوماتیک (که در این مبحث به صورت خودکار ذکر شده است) و یا توسط شستی به صورت دستی آغاز می شود.

دتکتورها به کمک ساختاری خاص و تحریک پذیر، سیگنالی را برای تابلوی کنترل مرکزی ارسال می کنند و تابلوی کنترل مرکزی پس از دریافت پیام ضمن تعیین محل وقوع حریق و دتکتور تحریک شده، اعلام کننده های شنیداری/دیداری را فعال می کند.

ارائه کلیه محصولات برندهای زیر در دسته محصولات اعلام حریق

دکمه بازگشت به بالا